معنی تظلم بردن - جستجوی لغت در جدول جو

تظلم بردن

لغت نامه دهخدا

(نَ کَ دَ)

شکایت نمودن از تعدی و ظلم و ستم و زیان. (ناظم الاطباء). دادخواهی کردن. داد خواستن: کار بدان منزلت رسید که رشید سوگند خورد که هر کس که از علی تظلم کند آن کس را نزد وی فرستد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 423).
مرا ز انصاف یاران نیست یاری
تظلم کردنم زان نیست یارا.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 25).
بر در آن کسی تظلم کن
که فلک شکل حلقۀ در اوست.
خاقانی.
هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ
کان تظلم گوش من بشنود بس.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 209).
گفته ای شاهی برین در کیست با چندین فغان
داد خواهم بر در سلطان تظلم می کنم.
امیرشاهی سبزواری (از آنندراج).
و رجوع به تظلم وترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تحکم بردن

(خُ تَ)

فرمان بردن:
سخت است پس از جاه تحکم بردن
خو کرده به ناز، جور مردم بردن.
سعدی (گلستان)

لغت نامه دهخدا

تظلم آوردن

(نَ دَ / نَنْ دَ)

تظلم برآوردن. داد خواستن. دادخواهی کردن:
بترس ز آه دل بینوا که روز جزا
تظلم آورد و از تو داد بستاند.
سعدی

لغت نامه دهخدا

تظلم زدن

(دَ)

شکایت کردن از ظلم و تعدی کسی. داد خواستن. دادخواهی کردن:
دل شد از دست نه جای سخن است
نز توام جای تظلم زدن است.
خاقانی.
ور در عذاب خشم تو دل زد تظلمی
بس بادش این عذاب دگر کز تو بازماند.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 532).
تظلم زنانند بر شاه روم
که بر مصریان تنگ شد مرزبوم.
نظامی (از آنندراج).
زنم چندان تظلم در زمانه
که هم تیری نشانم بر نشانه.
نظامی

لغت نامه دهخدا

ظلم کردن

(شَ / شِ دَ)

تعدی. ایذاء. ستم کردن. اعتساف. محروم از حق خود کردن

لغت نامه دهخدا

علم بردن

(دَ)

حمل علم. نقل علم از جائی به جای دیگر، رجوع به علم بستن شود. (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا